Day 20: Wind Cave NP and Scotts Bluff NM

Donderdag 27 september

Om 7u45 worden we pas wakker. Deze nacht heb ik niet goed geslapen en voel helaas de stress terugkomen vanuit ons gewone leventje. Waarom moet de tijd altijd zo voorbijvliegen. Ik spreek mij de moed in dat er nog twee volle dagen van deze reis moeten komen. Tom slaapt wel beter dan in het begin van de reis. We pakken alles weer in en drinken voor een laatste keer koffie in de cabin. De hertjes wandelen rustig langs de cabin en bedenk mezelf dat ik deze vredige plek hard zal missen. We nemen nog afscheid van de eigenares en de kat Crackers.

Om 9u10 vertrekken we richting Wind Cave National Park. Het is een 1u20 rijden, maar door de zoveelste wegenwerken, arriveren we pas om 10u55 in het NP. Tom gaat vlug binnen in het VC om tickets te reserveren voor de tour van 11u30. Gelukkig is er nog plaats vrij en eten we nog een croissant in de auto. Om 11u20 staan we beneden op de ophaalplaats voor de rondleiding in de grot.

De ranger stelt zich eerst voor en daarna dienen we elk onze naam en grottenervaring voor te leggen. We zijn met 39 mensen in de groep, behoorlijk groot vinden wij. Bovendien zijn we de enige buitenlanders in de groep. Eerst bekijken we de ingang vanwaar de grot is ontdekt. Een zeer smal gat!

Van hieruit wandelen we naar een klein buitengebouw en dienen we onze tickets te tonen aan de ranger. Met 39 personen betreden we de indrukwekkende grot.

Het is trouwens de eerste grot, die als een National Park werd gehuldigd. President Theodore Roosevelt heeft in 1903, Wind Cave als een NP uitgeroepen. Bravo, Teddy!

De grot is opmerkelijk om haar calcietformaties die bekendstaan als boxwork. Naar schatting bevindt 95 procent van de boxwork-formaties zich in de Wind Cave. Wind Cave is ook bekend voor haar frostwork. De grot wordt beschouwd als een driedimensioneel doolhof. De grot stak op 11 februari 2006 de Hoelloch-grot uit Zwitserland voorbij en werd de vierde langste grot in de wereld met 192 kilometer aan verkende grotdoorgangen. Momenteel is het de zevende langste grot ter wereld, maar nog veel is te ontdekken.

boxwork

De eerste gedocumenteerde ontdekking van de grot gebeurde in 1881 door de broers Tom en Jess Bingham (toevallige naamgenoten). Zij hoorden het ruisen van wind uit een gat in de grond van 250 op 360 mm. Het verhaal gaat dat toen Tom in het gat keek, de wind zo hard waaide dat zijn hoed van zijn hoofd werd geblazen.

De wind die ze hoorden en voelden verklaart de naam van de grot. De wind beweegt zich afhankelijk van de atmosferische druk naar de oppervlakte en in de grot. Wanneer de druk buiten groter is dan binnen wordt de lucht naar binnen gezogen; wanneer de druk hoger is binnen de grot, waait de wind naar buiten. Sinds de herontdekking van de grot in 1881 door blanke verkenners gingen slechts een aantal mensen meer dan enkele meters in de Wind Cave. Het duurde tot in de vroege jaren 1890, toen de zestienjarige Alvin McDonald de grot begon te verkennen, voor het duidelijk werd dat de Wind Cave verder liep dan het oorspronkelijke gat.

De vader van Alvin McDonald, J.D. McDonald, werkte bij de South Dakota Mining Company op zoek naar goud in de grot, maar was niet succesvol. In de plaats ontdekte men de mogelijkheid om exploratietochten in de grot te organiseren. Deze vroege tochten gebeurden bij kaarslicht waarbij men door zeer smalle doorgangen moest kruipen.

Na deze tour van meer dan een uur, kopen we nog een postkaart in het winkeltje. Helaas ook geen munt meer te vinden voor de collectie. Daarna is het bijna drie uur rijden naar Scotts Bluff NM in de staat Nebraska. We zien bij het vertrek nog het plaatselijke wildlife. Jammer zien we ook een stomme toerist de prairiehonden eten geven! Overal staat “Don’t feed the wildlife”, maar helaas bestaan er nog steeds domme mensen.

Net voor het verlaten van het park nemen we nog een foto van het bord.

De weg is enorm lang en saai. Niets is er hier te zien, behalve lange uitgestrekte velden en autowegen. Ik denk dat we de saaiste staat van Amerika hebben gevonden. Op bepaalde momenten dommel ik in, in de auto. Pfft, we hebben het beiden lastig.

Eens in het stadje Scottsbluff stoppen we aan de Burger King voor een hapje en een drankje. Daarna is het nog een 10 minuten rijden naar Scotts bluff NM.

Scotts Bluff National Monument (Nederlands: Nationaal monument van Scott's klif) is een rotsformatie, 12,2 km² groot, onder het beheer van National Park Service. Het ligt in het noordwesten van de Amerikaanse staat Nebraska, bij de plaats Scottsbluff en Gering. Alhoewel het taalkundig Scott's Bluff moet zijn, is de officiële schrijfwijze Scotts Bluff. De plaats was voor de immigranten een duidelijk herkenbare plek vanop afstand op de Oregon Trail en de Mormon Trail. Fort Laramie, een andere halte op de tocht, ligt ongeveer 80 km ten noordwesten van Scotts Bluff. Het monument is genoemd naar Hiram Scott, een bonthandelaar die in 1828 vlak bij deze plek stierf.

Het nationaal monument omvat vijf steile rotsen waarvan de hoogste 240 m hoog is en Scott's naam kreeg. Het monument ligt aan de zuidzijde van de North Platte. De plek werd in 1812 voor het eerst in kaart gebracht door leden van de Pacific Fur Company, opgericht door John Jacob Astor.

Het noordelijk deel sluit aan bij badlands die tot aan de North Platte reiken. Hierdoor waren de pioniers verplicht de vallei van de rivier te verlaten op hun tocht westwaarts. Zij die de Oregon Trail volgden namen hier de Mitchell Pass, vlak ten zuiden van het monument. De migranten op de Mormon Trail zagen Scotts Bluff vanaf de noordelijke oever van de North Platte. Duizenden huifkarren lieten nog zichtbare wagensporen achter in het landschap. Ongeveer 250.000 mensen kwamen hier voorbij rond 1850 tot de aanleg van de Transcontinental Railroad in 1869 sneller en gemakkelijker toegang gaf tot het Wilde Westen.

We bezoeken eerst het VC van het Scotts Bluff. Het is 16u28 en binnen twee minuten sluiten ze de toegangsweg naar Scotts Bluff af. De ranger raadt ons aan om eerst de weg op te rijden. We kopen snel een postkaart en rijden als laatste de weg op. Vanaf 17u wordt de weg definitief afgesloten en wandelen snel de North Overlook Trail. We zien op deze weg nog een muildierhert. Het is een kleine wandeling van 800 meter en nemen snel enkele foto’s.

Daarna rijden we dezelfde weg terug naar beneden en parkeren de auto terug op de parking. We wandelen via de voorkant van het VC naar de huifkarren met een uitzicht op de Eagle Rock.

Terug aan het VC zien we nog een leuke tijdscapsule. Deze gaat pas open in 2069, maar dan zullen wij wel al lang dood zijn...

Donkere wolken komen steeds dichterbij en nemen nog vlug een foto bij het bord.

Hierna rijden we weg naar Fort Collins. Het is echter nog eens twee uur rijden. We rijden nog een klein stukje in Wyoming en eindigen in de staat Colorado. Hierdoor hebben we vandaag doorheen vier staten gereden! Amai, een nieuw record!

Pas eens het donker is, arriveren we in Fort Collins. We checken snel in en laden al het gerief uit de auto. De bedoeling is om reeds onze koffers zo goed mogelijk al te ordenen. Zodoende hebben we morgen al minder gedoe om nog alles op te kuisen op onze laatste dag. Een hoop afval verdwijnt in de vuilbak en als avondeten halen we een lekkere maaltijd bij de Denny’s. Tom kiest voor een hamburger met friet en ikzelf voor kip met rijst. Tussendoor kijken we naar de Lone Ranger op AMC en typ ik de blog verder bij.

Rond 23u gaan we slapen om morgen nog een laatste dag in Rocky Mountain NP te gaan wandelen.

Hiking: 3,5 km

Weer: 5 – 22 °C, bewolkt en zonnig

Wildlife: bizons, prairiehonden, herten, coyote