Day 21 & 22: When It ends, It starts again

Vrijdag 28 september

Om 7u40 worden we pas wakker en staan meteen op voor onze laatste volle dag in Amerika. We kleden ons aan en gaan naar het ontbijt. De ruimte is zeer klein en slechts een tafeltje is nog vrij. Veel keuze is er ook niet en nemen eerst een koffie. We beslissen om iets mee te nemen en in de kamer op te eten. Ik neem wat volkoren ontbijtgranen en een kaneelkoek mee. Tom neemt een yoghurt mee. Veel honger hebben we niet na onze late maaltijd van gisteren.

Rond 9u vertrekken we uit het hotel en zien een zeer bewolkte lucht. We rijden eerst via Fort Collins naar Rocky Mountain NP. Helaas, zijn er weeral wegenwerken. We merken echt wel op dat de economie in Amerika het dit jaar heel goed doet. We zien de ene wegenwerken achter de andere. Make America Great Again, zien we duidelijk aan de soepele en nieuwe rijbanen.

Rond 10u30 arriveren we in Rocky Mountain NP en zien in het VC dat de parking naar Bear Lake alweer volzet is. We hadden het ook wel verwacht, maar toch jammer dat we niet meer naar Sprague Lake kunnen gaan. Er bestaat de mogelijkheid om de shuttle te nemen, maar we zien dit niet meer zitten. Na een kort bezoek in het VC, zien we enkele wapitiherten rustig in de schaduw liggen. Er zitten wel drie rangers in de buurt voor controle van de veiligheid. Er liggen redelijk wat mannelijke wapitiherten bij de vrouwtjes.

Hierna rijden we naar Beaver Meadows, maar zien geen wapitiherten in de velden. Ook merken we op dat de felle kleuren van enkele weken geleden, een stuk minder kleurig zijn geworden. (zie verslag Dag 5) We parkeren de auto op het einde van de weg en wandelen de Beaver Meadows Trail. Er is bijna geen volk hier en zien nog twee muildierherten in de verte wegspringen. De eekhoorns zijn hier nu wel actiever dan de vorige keer.

De kleuren zijn echt wel een stuk minder dan de vorige keer. We waren hier dus op het goeie moment. En kunnen nu ook wel besluiten dat Glacier NP bovenaan blijft staan van onze meest favoriete NP. RMNP heeft zeker ons hart gestolen inzake wildlife en natuur, maar voor de wandelingen blijft Glacier NP bovenaan staan.

Na de wandeling hebben we weer wat meer energie gekregen en rijden nog even tot de picknickplaats Endovalley. We zien geen wildlife en wandelen nog een klein stukje op de picknickplaats. Hierna houden we het voor bekeken. Het heeft geen nut om nog eens de Old Fall River Road te rijden, aangezien er helaas geen sneeuw is gevallen. Jammer, we hadden er zo op gehoopt. Koud is het hier wel, maar niet koud genoeg! 

We rijden naar de andere uitgang van het park via Estes Park en stoppen nog even bij het VC. Geen magnetische flessenopener een ook hier geen munt te vinden. Hierna rijden we naar de Safeway. Ik koop nog een speelgoedje voor Figaro en snoepjes voor de katjes. Zelf kopen we een klein doosje sushi voor onze middaglunch. Om 13u eten we onze lunch in de auto op. Het is in Estes Park nog kouder dan in het NP. Na de heerlijke sushi wandelen we nog enkele souvenirwinkeltjes binnen. Tom vindt zijn magnetische flessenopener van RMNP en ikzelf koop nog een trui.   

Het is nu net 15u en beslissen om reeds naar het hotel in Denver te rijden. Helaas zijn er enorme grote files en arriveren we pas rond 16u30 in de Best Western Plus Hotel. Voor onze laatste nacht hebben we een suite gereserveerd met jacuzzi. We checken in en krijgen de kamer 221 toegewezen. Met onze koffers gaan we de kamer binnen, maar al snel horen we een zeer luid geluid! Is dat de lift? We hopen van niet, maar zitten ook wel net naast de lift. Tom gaat even drukken op de lift en ik blijf in de kamer om te horen. Ja hoor, het is de lift. Hier blijven we dus niet! Met alle koffers gaan we terug naar de receptie en vragen een nieuwe kamer. De medewerkster doet er niet moeilijk over, maar het hotel zit bijna zo goed als vol. Ze kan ons enkel nog een kamer zonder jacuzzi geven. Dit is voor ons geen probleem, de prijs blijft hetzelfde en we moeten om 18u30 alweer weg.

Op de kamer drinken we elk nog een koffie en post ik nog een dag online op de website. Net voor 18u30 rijden we naar de laatste activiteit van deze reis! Normaal gezien proberen we de reis steeds te eindigen met een pretpark of cinema. Nu hadden we er geen tijd voor, maar bezoeken we wel het grootste spookhuis van Amerika. Heb ik mij toch laten wijsmaken…

We parkeren in de straat. Het spookhuis ligt in het industrieterrein. Onze tickets hebben we reeds op voorhand online gekocht, waardoor we slechts $13 per persoon betalen. Een beetje zenuwachtig staan we in de rij voor The 13th Floor Haunted House!

Bij het binnentreden van het domein moeten we eerst door de scanner. Veiligheid boven alles! Al snel staan we in de rij bij de ingang van het spookhuis. Hier lopen reeds vreemde wezens rond. Enkel buiten mogen we filmen en foto’s nemen.

De clown heeft mij wel graag en geeft complimenten over mijn haar! Dat is al de derde van deze reis!

Achter ons staan vier jonge meisjes met een hele grote schrik. Zelf moest ik er toch wel om lachen. We gokken dat ze maximum 14 jaar zijn. Toch leuk om zoiets met je vriendinnen te kunnen doen. Er hangt een toffe sfeer en per ticket-groep mogen we naar binnen. Het is dus niet zoals in Universal Studios Halloween Night, dat je met een stuk of 15 tegelijk naar binnen gaat. Neen, hier nemen ze de tijd zodat je alle griezels zelf kan ontdekken zonder geschreeuw van een ander.

Na een goed half uur wachten, mogen wij ook naar binnen. Ik pak snel Tom zijn hand, want in het donker begint mijn hart ook harder te kloppen. Eerst staat er een soort van zombie en een militair, die ons voor de zoveelste keer waarschuwen of we nog willen doorgaan met deze tocht. Het is een soort van lift en dan bereiken we de griezelplek. We worden erop uitgestuurd om tussen de griezels te lopen. Het is een heel groot spookhuis, maar nemen onze tijd.

Enorm veel griezels lopen hier rond, hangen boven je, staan links of rechts. Ook levensechte poppen (monsters), slangen, spinnen doen je de kriebels krijgen. Er zijn bewegende vloeren en muren gecombineerd met speciale lichten. We wandelen door een spiegelhuis en zoeken de uitweg met beperkt licht (hier ben ik een kei in). Maar het moment dat voor ons wel een beetje extreem was, was dat we door een zwart kussen moesten lopen. Geen los kussen, maar eentje waarvan we de uitgang niet zagen en moesten doorkruipen. Met mijn claustrofobie was dit wel even slikken, zelfs voor Tom.

Al bij al hebben we het overleefd en vonden we het helemaal geweldig!! Dit was een mooie afsluiter van de reis. Het voelde voor ons al een hele dag, een beetje een verloren dag. Gelukkig hebben we dit spookhuis nog bezocht. 

Na het spookhuis halen we nog eten bij de PandaExpress en bezoeken nog even de Walmart. In de hotelkamer eten we onze lekkere maaltijd op en kijken nog even naar de TimTracker.

Rond middernacht gaan we slapen voor een laatste nacht op Amerikaanse bodem.

Zaterdag 29 september

Net voor 6u worden we wakker door de motor van een bus. Beneden aan de voorkant van onze kamer staat een grote bus enorm veel lawaai te maken. Tom belt naar de receptie, maar pas na een half uur rijdt de bus weg. Hierdoor val ik niet meer in een diepe slaap en staan we rond 7u reeds op. Ik post nog een dag online op de website en om 8u gaan we naar het ontbijt. In de ontbijthoek is het enorm druk en is er geen tafeltje meer vrij. We nemen ons ontbijt mee naar de kamer en typ dan tussendoor de blog nog wat bij. Het laatste gerief gaan in de koffers en we zitten netjes onder de 23 kg.

Om 9u10 vertrekken we uit het hotel en geven de koelbox af aan de receptie. Na 6 minuten rijden, arriveren we bij Alamo. Het is niet druk en al snel staat een medewerker voor de controle bij de afgifte van de wagen. Bye GMC, je hebt je best gedaan deze reis! De bus van Alamo naar de luchthaven staat reeds klaar. Al snel, zijn we op weg naar de luchthaven. Om 9u40 arriveren we in de luchthaven. Dit ging zeer snel! De volgende stap is het afgeven van onze grote koffers. Tom moest wel nog even onze paspoorten inscannen, maar gelukkig is die op tijd terug bij de afgifte van de koffers. Onze zitjes van onze laatste vlucht zijn nadat we reeds waren ingecheckt nog gisterenavond gewijzigd. We vragen dit nog even na, wat de reden hiervoor is, maar de medewerkster kan ons geen antwoord geven.

Hierna hebben we in principe nog genoeg tijd om rond te wandelen, maar drinken ons water uit en wandelen door naar de paspoort en veiligheidscontrole. Na ons gesprek met de zeer vriendelijk paspoortcontroleur (hij sprak mijn familienaam correct op zijn Vlaams uit!!) wandelen we al snel in de juiste gang van ons vliegtuig. We boarden rond 11u20 en stipt om 12u vertrekken we met het vliegtuig. 

Eerst volgt een korte vlucht van drie uur, die zelfs nog korter valt. Tijdens deze vlucht kijk ik naar mijn favoriete 80’s film “Back To The Future”. De tijd gaat vlug voorbij en landen een kleine 30 minuten eerder dan voorzien in New York.

Grappig dat we hier een vijf maand eerder ook al waren. Tijdens de vlucht was er geen eten voorzien en kopen een paar koekjes. We hebben uiteraard nog geen lunch gegeten. Al snel begint de boarding en zitten we wederom in het vliegtuig. We zitten op de voorlaatste rij in de plaats van de laatste rij. Een ouder koppel zit op onze zitjes, raar dat zij onze ingecheckte stoelen alsnog hebben kunnen bemachtigen.

Deze vlucht duurt slechts 6 uren en bekijk nog enkele films. Tussendoor krijgen we ons avondeten (lekker) en ontbijt. 

De bediening was echter een stuk minder dan de heenvlucht. Een paar mannelijke stewards werkten dik tegen hun goesting. Jammer! Delta Airlines laat meer en meer steken vallen… Het positieve puntje was echter wel de vroege landing in Brussel. Reeds om 7u50 landen we op de luchthaven van Brussel, dan de voorzien tijd van 9u20. 

Al snel werden we gebeld dat ons busvervoer reeds in de luchthaven stond. Hierdoor arriveren we veel vroeger thuis en zag ik vroeger mijn lieve katjes terug. 

Een conclusie van de reis volgt nog!

Alvast aan allen bedankt om mee te lezen en aan mijn schoonzus om steeds een reactie achter te laten. Hopelijk tot binnenkort voor een nieuw avontuur! ;)