Vrijdag 28 september
Om 7u40 worden we pas wakker en
staan meteen op voor onze laatste volle dag in Amerika. We kleden ons aan en
gaan naar het ontbijt. De ruimte is zeer klein en slechts een tafeltje is nog
vrij. Veel keuze is er ook niet en nemen eerst een koffie. We beslissen om iets
mee te nemen en in de kamer op te eten. Ik neem wat volkoren ontbijtgranen en
een kaneelkoek mee. Tom neemt een yoghurt mee. Veel honger hebben we niet na
onze late maaltijd van gisteren.
Rond 9u vertrekken we uit het
hotel en zien een zeer bewolkte lucht. We rijden eerst via Fort Collins naar
Rocky Mountain NP. Helaas, zijn er weeral wegenwerken. We merken echt wel op
dat de economie in Amerika het dit jaar heel goed doet. We zien de ene
wegenwerken achter de andere. Make America Great Again, zien we duidelijk aan
de soepele en nieuwe rijbanen.
Rond 10u30 arriveren we in Rocky
Mountain NP en zien in het VC dat de parking naar Bear Lake alweer volzet is.
We hadden het ook wel verwacht, maar toch jammer dat we niet meer naar Sprague
Lake kunnen gaan. Er bestaat de mogelijkheid om de shuttle te nemen, maar we
zien dit niet meer zitten. Na een kort bezoek in het VC, zien we enkele wapitiherten
rustig in de schaduw liggen. Er zitten wel drie rangers in de buurt voor
controle van de veiligheid. Er liggen redelijk wat mannelijke wapitiherten bij
de vrouwtjes.
Hierna rijden we naar Beaver
Meadows, maar zien geen wapitiherten in de velden. Ook merken we op dat de
felle kleuren van enkele weken geleden, een stuk minder kleurig zijn geworden. (zie
verslag Dag 5) We parkeren de auto op het einde van de weg en wandelen de
Beaver Meadows Trail. Er is bijna geen volk hier en zien nog twee
muildierherten in de verte wegspringen. De eekhoorns zijn hier nu wel actiever
dan de vorige keer.
De kleuren zijn echt wel een stuk
minder dan de vorige keer. We waren hier dus op het goeie moment. En kunnen nu
ook wel besluiten dat Glacier NP bovenaan blijft staan van onze meest favoriete
NP. RMNP heeft zeker ons hart gestolen inzake wildlife en natuur, maar voor de
wandelingen blijft Glacier NP bovenaan staan.
Na de wandeling hebben we weer
wat meer energie gekregen en rijden nog even tot de picknickplaats Endovalley. We
zien geen wildlife en wandelen nog een klein stukje op de picknickplaats.
Hierna houden we het voor bekeken. Het heeft geen nut om nog eens de Old Fall
River Road te rijden, aangezien er helaas geen sneeuw is gevallen. Jammer, we
hadden er zo op gehoopt. Koud is het hier wel, maar niet koud genoeg!
We rijden
naar de andere uitgang van het park via Estes Park en stoppen nog even bij het
VC. Geen magnetische flessenopener een ook hier geen munt te vinden. Hierna rijden we naar de Safeway.
Ik koop nog een speelgoedje voor Figaro en snoepjes voor de katjes. Zelf kopen
we een klein doosje sushi voor onze middaglunch. Om 13u eten we onze lunch in
de auto op. Het is in Estes Park nog kouder dan in het NP. Na de heerlijke
sushi wandelen we nog enkele souvenirwinkeltjes binnen. Tom vindt zijn magnetische
flessenopener van RMNP en ikzelf koop nog een trui.
Het is nu net 15u en beslissen om
reeds naar het hotel in Denver te rijden. Helaas zijn er enorme grote files en
arriveren we pas rond 16u30 in de Best Western Plus Hotel. Voor onze laatste
nacht hebben we een suite gereserveerd met jacuzzi. We checken in en krijgen de
kamer 221 toegewezen. Met onze koffers gaan we de kamer binnen, maar al snel
horen we een zeer luid geluid! Is dat de lift? We hopen van niet, maar zitten
ook wel net naast de lift. Tom gaat even drukken op de lift en ik blijf in de
kamer om te horen. Ja hoor, het is de lift. Hier blijven we dus niet! Met alle
koffers gaan we terug naar de receptie en vragen een nieuwe kamer. De medewerkster
doet er niet moeilijk over, maar het hotel zit bijna zo goed als vol. Ze kan
ons enkel nog een kamer zonder jacuzzi geven. Dit is voor ons geen probleem, de
prijs blijft hetzelfde en we moeten om 18u30 alweer weg.
Op de kamer drinken we elk nog
een koffie en post ik nog een dag online op de website. Net voor 18u30 rijden
we naar de laatste activiteit van deze reis! Normaal gezien proberen we de reis
steeds te eindigen met een pretpark of cinema. Nu hadden we er geen tijd voor,
maar bezoeken we wel het grootste spookhuis van Amerika. Heb ik mij toch laten
wijsmaken…
We parkeren in de straat. Het spookhuis
ligt in het industrieterrein. Onze tickets hebben we reeds op voorhand online
gekocht, waardoor we slechts $13 per persoon betalen. Een beetje zenuwachtig
staan we in de rij voor The 13th Floor Haunted House!
Bij het binnentreden van het
domein moeten we eerst door de scanner. Veiligheid boven alles! Al snel staan
we in de rij bij de ingang van het spookhuis. Hier lopen reeds vreemde wezens
rond. Enkel buiten mogen we filmen en foto’s nemen.
De clown heeft mij wel graag en
geeft complimenten over mijn haar! Dat is al de derde van deze reis!
Achter ons staan vier jonge
meisjes met een hele grote schrik. Zelf moest ik er toch wel om lachen. We
gokken dat ze maximum 14 jaar zijn. Toch leuk om zoiets met je vriendinnen te
kunnen doen. Er hangt een toffe sfeer en per ticket-groep mogen we naar binnen. Het
is dus niet zoals in Universal Studios Halloween Night, dat je met een stuk of 15 tegelijk naar binnen
gaat. Neen, hier nemen ze de tijd zodat je alle griezels zelf kan ontdekken
zonder geschreeuw van een ander.
Na een goed half uur wachten,
mogen wij ook naar binnen. Ik pak snel Tom zijn hand, want in het donker begint
mijn hart ook harder te kloppen. Eerst staat er een soort van zombie en een
militair, die ons voor de zoveelste keer waarschuwen of we nog willen doorgaan
met deze tocht. Het is een soort van lift en dan bereiken we de griezelplek. We worden
erop uitgestuurd om tussen de griezels te lopen. Het is een heel groot
spookhuis, maar nemen onze tijd.
Enorm veel griezels lopen hier
rond, hangen boven je, staan links of rechts. Ook levensechte poppen
(monsters), slangen, spinnen doen je de kriebels krijgen. Er zijn bewegende
vloeren en muren gecombineerd met speciale lichten. We wandelen door een
spiegelhuis en zoeken de uitweg met beperkt licht (hier ben ik een kei in).
Maar het moment dat voor ons wel een beetje extreem was, was dat we door een
zwart kussen moesten lopen. Geen los kussen, maar eentje waarvan we de
uitgang niet zagen en moesten doorkruipen. Met mijn claustrofobie was dit wel even slikken, zelfs voor
Tom.
Al bij al hebben we het overleefd
en vonden we het helemaal geweldig!! Dit was een mooie afsluiter van de reis.
Het voelde voor ons al een hele dag, een beetje een verloren dag. Gelukkig hebben
we dit spookhuis nog bezocht.
Na
het spookhuis halen we nog eten bij de PandaExpress en bezoeken nog even de
Walmart. In de hotelkamer eten we onze lekkere maaltijd op en kijken nog even
naar de TimTracker.
Rond middernacht gaan we slapen
voor een laatste nacht op Amerikaanse bodem.
Zaterdag 29 september
Net voor 6u worden we wakker door
de motor van een bus. Beneden aan de voorkant van onze kamer staat een grote
bus enorm veel lawaai te maken. Tom belt naar de receptie, maar pas na een half
uur rijdt de bus weg. Hierdoor val ik niet meer in een diepe slaap en staan we
rond 7u reeds op. Ik post nog een dag online op de website en om 8u gaan we
naar het ontbijt. In de ontbijthoek is het enorm druk en is er geen tafeltje
meer vrij. We nemen ons ontbijt mee naar de kamer en typ dan tussendoor de blog
nog wat bij. Het laatste gerief gaan in de koffers en we zitten netjes onder de
23 kg.
Om 9u10 vertrekken we uit het
hotel en geven de koelbox af aan de receptie. Na 6 minuten rijden, arriveren we
bij Alamo. Het is niet druk en al snel staat een medewerker voor de controle
bij de afgifte van de wagen. Bye GMC, je hebt je best gedaan deze reis! De bus
van Alamo naar de luchthaven staat reeds klaar. Al snel, zijn we op weg naar de
luchthaven. Om 9u40 arriveren we in de luchthaven. Dit ging zeer snel! De
volgende stap is het afgeven van onze grote koffers. Tom moest wel nog even
onze paspoorten inscannen, maar gelukkig is die op tijd terug bij de afgifte
van de koffers. Onze zitjes van onze laatste vlucht zijn nadat we reeds waren
ingecheckt nog gisterenavond gewijzigd. We vragen dit nog even na, wat de reden
hiervoor is, maar de medewerkster kan ons geen antwoord geven.
Hierna hebben we in principe nog
genoeg tijd om rond te wandelen, maar drinken ons water uit en wandelen door
naar de paspoort en veiligheidscontrole. Na ons gesprek met de zeer vriendelijk
paspoortcontroleur (hij sprak mijn familienaam correct op zijn Vlaams uit!!) wandelen
we al snel in de juiste gang van ons vliegtuig. We boarden rond 11u20 en stipt
om 12u vertrekken we met het vliegtuig.
Eerst volgt een korte vlucht van drie
uur, die zelfs nog korter valt. Tijdens deze vlucht kijk ik naar mijn favoriete
80’s film “Back To The Future”. De tijd gaat vlug voorbij en landen een kleine
30 minuten eerder dan voorzien in New York.
Grappig dat we hier een vijf
maand eerder ook al waren. Tijdens de vlucht was er geen eten voorzien en kopen
een paar koekjes. We hebben uiteraard nog geen lunch gegeten. Al snel begint de
boarding en zitten we wederom in het vliegtuig. We zitten op de voorlaatste rij
in de plaats van de laatste rij. Een ouder koppel zit op onze zitjes, raar dat
zij onze ingecheckte stoelen alsnog hebben kunnen bemachtigen.
Deze vlucht duurt slechts 6 uren
en bekijk nog enkele films. Tussendoor krijgen we ons avondeten (lekker) en ontbijt.
De bediening was echter een stuk minder dan de heenvlucht. Een paar mannelijke
stewards werkten dik tegen hun goesting. Jammer! Delta Airlines laat meer en
meer steken vallen… Het positieve puntje was echter wel de vroege landing in
Brussel. Reeds om 7u50 landen we op de luchthaven van Brussel, dan de voorzien
tijd van 9u20.
Al snel werden we gebeld dat ons busvervoer reeds
in de luchthaven stond. Hierdoor arriveren we veel vroeger thuis en zag ik
vroeger mijn lieve katjes terug.
Een conclusie van de reis volgt
nog!
Alvast aan allen bedankt om mee
te lezen en aan mijn schoonzus om steeds een reactie achter te laten. Hopelijk
tot binnenkort voor een nieuw avontuur! ;)
Reacties
Een reactie posten