Zondag 23 september
Rond 5u kwam ik al meerdere keren
wakker door lawaai van overige motelgasten. Rond 6u kon ik de slaap helemaal
niet meer vatten door deze luidruchtige motelgasten. Tot 7u30 liepen ze van de
ene deur naar de andere en lieten ze de motor van hun auto continue draaien.
Vanavond hebben we nog geen hotel
vastgelegd, maar het zal al zeker geen motel worden! Geef mij maar liever een
cabin in de natuur, enorm rustig om te slapen. Eens de andere gasten weg zijn,
laden we de koffers in en drinken een koffie. We checken nog even het oliepeil
van de wagen. De wagen geeft al enkele dagen aan, dat deze te laag staat en de
wagen op onderhoud moet. Na het openen van de motorkap, zien we dat er genoeg
olie is. Hij geeft dus enkel aan, dat er een onderhoud moet gebeuren. We hebben
de auto nog een week nodig en een Alamo is hier niet dichtbij. We kunnen wel
weer verder rijden met deze auto.
We wandelen nog volledig rond
langs de andere kant van het Visitor Center en zien wagens de parking oprijden.
Oei, toch geen controle hopen we? Neen, het blijken oudere mensen te zijn, die
zelfs de afsluiting verplaatsen en de parking oprijden. Dat ze nu nog eens
zeggen: “de jeugd van tegenwoordig”! ;)
Ik zie nog een
kei-leuke-mega-grote mier!! Deze moet echt op de foto!
We wandelen terug naar de auto en
rijden verder langs de Bighorn Scenic Byway. Geen dikhoornschapen te zien en
zelfs geen toiletten. Dit zijn we niet gewoon van Amerika. We houden een
plasstop bij de kampeerplaats. Een vriendelijke meneer komt hierna om hulp
vragen aan ons. Zijn batterij van de wagen is plat en kan dus niet vertrekken.
Gelukkig heeft deze meneer startkabels mee en praten we met het zeer
vriendelijke koppel. Met bijna alle Amerikanen dat we deze reis gepraat hebben,
springt Brugge er steeds uit van de mooiste plek in België. Gelijk hebben ze
wel, Brussel kan ik hen niet aanraden…
Met een heerlijk gevoel dat we
deze mensen hebben kunnen helpen, rijden we verder langs de saaie autoroute.
Ineens zien we een serieus wolkendek hangen. Hey, we rijden boven de wolken.
Dit geeft wel een mooi effect. We horen een ander Amerikaans koppel praten over
hun bezoek aan Yellowstone. De vrouw was niet onder de indruk van het park. Dit
snappen wij helemaal niet…
We rijden verder en het wordt
ineens een stuk kouder. Al snel rijden we de snelweg op en volgt een lang saai
stuk van meer dan 200 km rijden tot aan de Devil’s Tower. Onderweg stoppen we
nog voor een korte lunch.
Vanop 24 km is de Devils Tower
reeds te bezichtigen.
Om 15u rijden we het Nationale
Monument binnen en zien als eerste het wildlife van het park! Deze schattige
diertjes zijn prairiehonden! Ook zie ik het witstaarthert in de verte weglopen.
Na deze schattige diertjes rijden
we de weg tot aan het einde, waar eveneens het Visitor Center gelegen is. We
bezoeken eerst het Visitor Center en kijk of mijn munt hier aanwezig is. Neen,
die hebben zo ook al niet. Het is hier heel klein en jammer genoeg vertonen ze
geen film. Het is zondag, maar het is hier niet druk. Je hebt de keuze uit een
aantal wandelingen, maar de beste wandeling is de Tower Trail. Hier hebben we
uitzichten van alle kanten van de Devil’s Tower. Het wandelpad is verhard, maar
op bepaalde stukken redelijk steil.
Op 4 juli 1893, beklommen William
Rogers en Willard Ripley met een houten ladder de eerste 107 meter van de
Devil’s Tower. Het feit dat er reeds een vlaggenstok op de Tower stond,
suggereert dat deze reeds een dag eerder werd beklommen. De vrouwen van de
klimmers, stonden drankjes en stukken van de vlag te verkopen als souvenir. De
Tower werd een 4de juli ontmoetingsplaats voor de families, die deze
beklommen. Op de jaarlijkse picknick in 1895, gebruikte mevrouw Rogers de
ladder van haar echtgenoot, hierdoor werd zij de eerste vrouw die de top beklom.
De ladder zien we hier ook
hangen, eveneens staan er klimmers op de top.
De resultaten van de klimmers
worden sinds 1937 bijgehouden. Een 5.000 klimmers komen elk jaar vanuit de hele
wereld om deze Devil’s Tower te beklimmen. Meer dan 220 klimroutes werden
gebruikt.
In 1906 verklaarde President
Theodore Roosevelt, Devil’s Tower het eerste Nationale Monument. Deze actie
zorgde ervoor dat Wyoming beschikte over het eerste Nationale Park “Yellowstone
in 1872” en het eerste Nationale Monument.
Aan sommige bomen hangen ook
gekleurde lintjes ter ere van de Indiaanse voorouders.
Tijdens de wandeling praten we nog
met een ouder koppel, waarvan de man nog les heeft gegeven in Brussel. Hij mist
alleszins de Belgische wafels, want in Amerika zijn ze niet hetzelfde. Ja, dat
zeggen wij ook al een aantal jaar. Na de wandeling rijden we terug de weg naar
beneden en stoppen nog voor een laatste foto van deze toch wel indrukkende
Devil’s Tower. Trouwens is het hier ook een filmlocatie van “Close Encounters
of The Third Kind”. Een film uit 1977 van de regisseur Steven Spielberg.
We stoppen nog even bij de
Prairie Dog Town en zien nog een viertal herten rondlopen.
Als laatste springen we nog even
binnen in de gift shop en kopen elk een klein souvenir. Hierna rijden we nog
door tot aan Spearfish.
We hebben nog geen overnachting vastgelegd en bij het informatiecentrum van South Dakota stoppen we voor een hotelboekje. Ja, het is alweer een nieuwe staat en zelfs voor ons het eerste bezoek aan deze staat. Helaas, is het al 18u en een zondag. De korting boekjes voor een hotel zitten achter slot. We rijden dan maar door tot in het centrum van Spearfish en checken met de lokale wifi van Mc Donalds een goed hotel. We kiezen voor het hotel “Days Inn”, een kingsize kamer. De kamer is supergroot en na het uitladen van de koffers, kijken we waar we nog iets kunnen eten. Er is net naast het hotel een Chinees restaurant. We kiezen ervoor om hier te gaan eten en het heeft gesmaakt!
We hebben nog geen overnachting vastgelegd en bij het informatiecentrum van South Dakota stoppen we voor een hotelboekje. Ja, het is alweer een nieuwe staat en zelfs voor ons het eerste bezoek aan deze staat. Helaas, is het al 18u en een zondag. De korting boekjes voor een hotel zitten achter slot. We rijden dan maar door tot in het centrum van Spearfish en checken met de lokale wifi van Mc Donalds een goed hotel. We kiezen voor het hotel “Days Inn”, een kingsize kamer. De kamer is supergroot en na het uitladen van de koffers, kijken we waar we nog iets kunnen eten. Er is net naast het hotel een Chinees restaurant. We kiezen ervoor om hier te gaan eten en het heeft gesmaakt!
Al vlug is het na 21u30 en na een
korte Timtracker video vallen we al snel in slaap. Morgen verkennen we de Black
Hills!
Hiking: 5 km
Weer: 10 – 20 °C, zonnig en
wolken
Wildlife: prairiehonden, witstaartherten
Reacties
Een reactie posten