Zaterdag 15 September
Om 4u25 staan we op! Ja, je leest dit goed! En als je dacht
dat dit vroeg is, zal je in de komende verslagen ons nog zotter of logischer verklaren.
Vlug aankleden en we zitten in de auto op weg naar Maroon Bells. Waarom zo vroeg?
1.
We bekijken de zonsopgang
2.
De weg naar Maroon Bells wordt vanaf 8u
afgesloten voor het gewone verkeer. D.w.z. dat je vanaf 8u tot 17u de Maroon
Bells enkel kan bereiken met de shuttle.
Eigenlijk verwachten we hier dus Disneytoestanden en het is
bovendien nog eens een zaterdag. Om 5u arriveren we op de parking en hebben nog
een plaatsje. Dankzij onze America, the beautiful pass is onze inkom reeds
betaald. Indien je deze kaart niet hebt, betaal je $10 per voertuig.
Al snel, 5u10 staat de parking vol! We hebben dus de loterij
gewonnen! In het donker begeven we ons in dikke winterkledij naar een ideale
fotografeerplek. Het is hier net boven het vriespunt en mijn handschoenen ben
ik al verloren. Goed bezig! Gelukkig is Tom zo lief om de zijne aan mij te
geven. Dan is het rechtstaand wachten tot de zon wakker komt.
Alle fotografen staan in de rij voor deze prachtige fotografie plek.
Ik focus mij op het filmen en Tom op de foto’s. De kleuren komen steeds meer tevoorschijn!
Eens het zonlicht te fel is op de bergen, houden we het
zoals de meesten ook voor bekeken. Tijd om op te warmen! Terug in de auto eten
we ons ontbijt en warmen voornamelijk de handen en de voeten op. Het is
inmiddels al 10° C en de zon is goed aan het schijnen. We beslissen om nog kort
te gaan wandelen. Bij het verwisselen van de schoenen, zie ik mijn verloren
handschoenen liggen! Oeps, ze lagen nog in de auto.
We wandelen terug langs onze fotografie plek en zien de
horde bustoeristen toestromen. Ze gaan allemaal naar de wandeling, die wij
wouden doen, namelijk Crater Lake Trail. We beslissen om een andere wandeling
te volgen. Geen zin om in een mierennest te wandelen. We wandelen de scenic
loop trail, waar we bevers kunnen spotten. Helaas staat het water zo laag, dat
zelfs de beverdammen droog staan. Het is hier dan ook al maanden extreem droog
weer, zelfs de ergste branden dit jaar in Amerika! We wandelen en genieten wat de natuur ons te bieden heeft,
zolang het nog mogelijk is.
We rijden vandaag naar één van de hoogste passen in Amerika,
de Independence Pass. Eerst stoppen we nog aan Grotto’s Trail. Het is bijna 12u
en lunchen aan de picknickplaats. Een vriendelijke hond komt nog goeiedag
zeggen. Iedereen heeft hier zijn hond mee! Het is duidelijk weekend voor de
Amerikanen. We wandelen eerst naar de waterval, een korte vlakke
wandeling.
Daarna wandelen we een iets langere wandeling naar de
ijsgrot. Hoewel het bordje ineens weg is en we de ijsgrot toch maar links laten
liggen. Eigenlijk is het gewoon een diepere uitgesleten kloof, die bijna niet
te fotograferen is. Nuja, de snicker is er dan misschien weer afgewandeld.
Hierna rijden we door naar Independence Pass! Deze weg er
naartoe filmen we met de GoPro. Een klein stukje is redelijk smal en hier
kunnen de Amerikanen niet meer rijden.
Wij wachten aan het brede stuk, terwijl de andere geen
geduld hebben en vast zitten. Wij passen de Europese rijstijl wel toe. De vrouw
die vast zat bedankt ons hiervoor, maar er zitten dan ook al 30 wagens achter
haar. We rijden verder de weg op en zien de prachtige herfstkleuren verschijnen.
Op deze baan stoppen we aan een spookstadje. Hier werd op 4
juli 1879 goud ontdekt. Al snel kwamen mensen hier hun tent opzetten op zoek
naar goud. In 1880 woonden hier reeds 300 mensen. Vanaf 1882 woonden er reeds
1.500 mensen en was er hele bedrijfsomgeving gemaakt (bank, winkels, saloons,
hotel,…). Hoewel het leven hier niet gemakkelijk was met veel sneeuw in de
winter. In 1881 en 1882 werd het meeste goud gevonden met een waarde van
$190.000. Dit was gigantisch veel geld in die tijd. Tegen 1888 woonden er slechts
nog 100 mensen in het stadje met vele namen. Het stadje heeft ondertussen de
volgende namen gekend: Independence, Chipeta, Mammoth City, Mount Hope,
Farwell, Sparkill and Hunter’s Pass. In de winterperiode van 1899 kende het
stadje de ergste Colorado storm ooit. Hierdoor werden de bevoorradingsroutes
voor de overgebleven goudzoekers ondergesneeuwd. De laatste goudzoekers zaten
zonder voedsel en haalden alle mogelijke materialen uit hun huis. Van deze
materialen maakten ze skilatten en raceten naar Aspen. De winnaar kreeg een
sandwich met ham.
Na de wandeling in het spookstadje rijden we verder tot aan
de Independence Pass (12.095 feet of 3.687 meter hoogte).
Hierna rijden we terug naar Aspen. Eens terug aan het hotel
is het 16u en is het genoeg geweest voor vandaag. Voel mij ook niet meer zo
goed en hebben beide rust nodig. We frissen ons op en nemen platte rust. Rond 17u30
haalt Tom eten en kijken we naar de TimTracker op Youtube.
Na het eten haalt Tom nog een dvd in de lobby van het hotel.
Aangezien we zo moe zijn, vallen we tijdens de film in slaap. Morgen verlaten
we de rockies naar een totaal ander landschap.
Hiking: 8 km
Weer: 0 – 27 °C, zonnig
Wildlife: geen
Reacties
Een reactie posten